Het lijkt nog zo kortgeleden maar het was toch alweer een jaar terug, Hollen door de bollen.
Waar het de vorige keer grijs, koud en nat was probeerde er nu een zonnetje door de wolken te prikken. En waar we vorig jaar met zes personen stonden de blauwbekken waren er nu vijftien die vol goede moed naar Lisse fietsten. Een lange sliert van fietsen trapten zich naar Lisse, bij de Beuk naar rechts en bij een rotonde een beetje illegaal naar links. We fietsen langs tulpen en ja niet veel later zouden we daarlangs gaan rennen. Toet-toet er wordt vrolijk gezwaaid vanuit de auto met nog vier hardlopers die met ons mee gaan lopen. Bij de Spartaan is het weer een drukte van belang, we rijden het terrein op en de vrolijke man van de fietsenstalling begroet ons “Hé, daar is Katwijk ook weer!”. En ja Katwijk is er weer klaar voor en gelukkig de Rijnsburgers en Valkenburgers onder ons ook.
De nummers worden gehaald en hop de kleedkamers in, even omkleden je nummer op je shirt en dan blijkt het toch al bijna tijd te zijn. De start is weer vrij dichtbij en we staan klaar om te gaan lopen. Om 10 uur komt de hele groep in beweging en ook al hebben wij het startschot gemist we gaan toch maar op pad. De groep splitst zich al snel, poef weg zijn de snelle lopers en de rest gaat rustig van start. Ook deze groep splitst zich en uiteindelijk blijven we met z’n tweeën over. We lopen heerlijk door genietend van het zonnetje en de bollen ons verbazend over de vele hardlopers die zonder pardon overal stoppen om foto’s te maken.
En zo loop je toch een beetje ongemerkt richting het Keukenhofbos. De eerste keer dat ik daar liep ben ik helemaal stuk gegaan, nu was het de derde keer en wisten we wat er zou gaan komen. Rustig aan hoor zeggen we tegen elkaar, het is vals plat.
De zon schijnt door de bomen, de vogeltjes fluiten en we weten dat we het langste eind gehad hebben. Laten we maar gewoon genieten van het lopen en dat doen we ook. Richting het einde van het bos horen we de muziek al, het is niet ver meer. En ja even de weg oversteken en daar is de baan. We worden opgewacht door alle andere lopers die ons met gejuich binnenhalen. Nog 300 meter en de medaille is welverdiend. “Het bos was wel zwaar he?” wordt ons verteld door de eerste keer lopers. Ja dat is zo, sommige dingen moet je niet vermelden ondervinding is tenslotte de beste leermeester. We wachten nog heel even op de twee laatste lopers en dan is Hollen door de bollen weer over.
Terug de kleedkamer, omkleden en het zou tijd moeten zijn voor een bakje. Het is echter veel te druk in de kantine. Wederom splitst de groep zich, de lopers met de auto drinken in de kantine een bakje, zes lopers gaan lunchen in Lisse en mijn groep en ik stappen op de fiets. Uiteindelijk landen wij in Voorhout op het terras waar wij in het zonnetje genieten van een heerlijk bakje koffie met voor een aantal een grote punt appeltaart met slagroom. Een welverdiende traktatie. We kunnen terugkijken op een geslaagde dag.
Vandaag gingen een aantal collega’s en ik op pad om te gaan ‘maken’ in de Bibliotheek Amsterdam (OBA). We doen dit in het kader van onze eigen Makersplaets die we aan het opstarten zijn. Het doel is om de collega’s die hier nog nooit mee hebben gewerkt, te laten proeven wat ‘maken’ nu precies is. Om kwart voor 8 verzamelden wij ons bij de Hoofdbibliotheek om op pad te gaan en na de laatkomer opgepikt te hebben bij de Parklaan, gingen we op weg. Gelukkig voor ons was het een voorspoedige reis en waren we ruim op tijd bij de OBA. Heb overigens wel een beetje medelijden met de chauffeur die zo vroeg op de ochtend met een bus vol kakelende en zenuwachtige dames zat, maar dat terzijde. Eerst even bijkomen van de reis met een bakje koffie of thee en daarna mochten we gaan luisteren wat maakonderwijs precies is, wat 
Dat was natuurlijk al heel erg leuk om te doen en daarna was het tijd voor de workshops. We hadden er 3 uitgekozen en wel Makey Makey, Microbit en de 3D-printer. Dus de groep viel in drieën en moesten aan het werk. Ikzelf had al met deze materialen gewerkt en heb rondgekeken hoe mijn collega’s bezig waren. Bij de microbit werd hard gewerkt zodat er knipperende lampjes verschenen als je de microbit omdraaide en waar muziek uitkwam als je op een knopje drukte. Dat was best een uitdaging maar wel een leuke. Bij de 3D-printer werden de collega’s helemaal blij van een sleutelhanger met hun eigen naam erop. Het is altijd leuk om te zien dat wat je maakt op de laptop er dan in 3D uitkomt. Het is best nog lastig om het juist te maken zonder dat er ergens wat onder of naast zweeft. Met zwevende dingen kan een 3D-printer niet veel. Tenzij het een zweefvliegtuigje is uiteraard. De laatste workshop was die van Makey Makey. Met dit apparaatje kan je bijvoorbeeld met een banaan piano spelen. Die was er weliswaar niet, maar gelukkig kan het ook met klei en dat was er wel. De collega’s hadden ook iets gemaakt waarbij je een boek kon voorlezen en de geluiden die erin voorkwamen die maakte de Makey Makey dan. Het was nog niet af maar het was heel leuk bedacht. Al met al waren deze workshops goed ontvangen.
Als laatste mochten we nog een Art-bot maken. Dit is een bekertje met een motortje waar je stiften onder zet. Dit bekertje zet je dan op een vel papier en dan gaat het rijden en maakt het een kunstwerk. Hilariteit ten top. Er waren spastische robots, wegrennende robots maar ook eentje die een beetje van de bejaarde variant was en heel rustig een lijntje zette. Bij de afsluiting werd gevraagd of wij hier wat mee konden in onze bibliotheek en ik voor mijzelf zeg hartstochtelijk ja. Ik zie absoluut wel in het maken van robotjes, werken met vinyl of met de 3D-printer. Maar ook zie ik wel wat in het werken met hout en stof en de 50 tools die kinderen moeten hebben leren kennen voor hun 12e jaar. Al met al vond ik het een leuke inspirerende workshop.
Het is ondertussen al weer 2 jaar geleden dat ik een nieuwe camera heb gekocht en de oude lens gewoon had herbruikt. Maar ja toch kon je merken dat deze wat minder was/werd dus ik vond het tijd om een andere te halen. De lens die ik echt wilde was uiteraard veel te duur dus ja het moest maar een andere worden. Met een mindere zoomfunctie dat dan weer wel. Voor mij toch eigenlijk niet zo heel erg want ik ben altijd geneigd om lekker te zoomen zodat ik niet naar het object hoef te lopen. Lui, ik weet het. Maar goed ik dus een lens gekocht een Canon EF-S 18-55 mm F/3.5-5.6. Helemaal blij, maar toen ie aankwam was het toch wel een klein lensje. Ik vroeg me ernstig af of dat nou wel goed zou komen. Het enige wat je kan doen is er dan maar mee op pad gaan. Aangezien ik in het kader van de gezondheid van mezelf elke dag een uurtje moet wandelen cq hardlopen was dat niet zo’n probleem. Deze wandeling dan maar met de camera om de nek.
Het eerste stuk is wat minder, daar neem ik nooit foto’s tenzij er veel sneeuw ligt, maar al gauw kwam ik bij de Boulevard aan. Daar ging ik na wat foto’s van de bomschuit en de oude kerk het strand op, wat is er tenslotte mooier dan foto’s van de zee. En toevallig had ik die dag ook schitterende wolkenpartijen. Toch altijd jammer dat je het wel op de kiek zet maar wat je echt ziet dat kan je toch niet vangen. Hier en daar heb ik nog getracht een meeuw te vangen in mijn lens, ik hou weliswaar niet zo van deze beesten maar ach het is een levend iets. Helaas wilden ze niet poseren, zal je altijd zien. Bij het gemaal ging ik maar weer omhoog, een nat pak is toch niet aan te bevelen. Al met al is het wel wennen met deze lens, ik ben er nog niet helemaal uit hoe of wat. De compositie is toch anders, dan de vorige lens.
In januari had ik me opgegeven voor de halve marathon van Leiden. Daar maakte ik me niet zo druk over, ach dacht dat loop ik wel. Maar helaas door een fikse griep, een luchtweginfectie en andere luchtwegproblemen liep ik op een gegeven moment zo achter op mijn hardloopmakkers dat ik het niet verantwoord vond om te gaan lopen. Dus dat was niet starten maar ik wilde wel graag mijn maatjes gaan aanmoedigen. Zodoende stond ik om 9 uur klaar met een aantal trouwe supporters/fans/groupies om naar Leiden te fietsen. Het was goed weer dus dat was wel prettig. In Leiden aangekomen hadden we nog tijd om even met de halve renners te praten en ze succes te wensen. Zij gingen naar het startvak en wij zochten een mooi plekje op om te gaan supporteren, met spandoek en al. Het duurde even voordat ze langs kwamen en ik was verbijsterd over het aantal mensen dat voorbij kwam draven. Wat een massa mensen renden er mee zeg. Maar goed uiteindelijk kwamen de stoere binken aangerend en voorbij gerend en togen wij naar een welverdiend bakje. Supporteren kost ook energie. Daarna stapten we op de fiets en togen we naar Zoeterwoude, best een eindje fietsen maar nog steeds met het heerlijke weer.
Op de meubelboulevard stalden we onze fietsen en keken we weer naar de massa’s mensen, al wachtende op onze makkers. De eerste kwam aan en was aangenaam verrast, even drinken en snel verder. Ook de tweede bleef uiteraard niet lang hangen en daarna kwam het laatste clubje. Die waren ook nog vol goede moed en na wat drinken en hap banaan renden zij verder. Wij stapten weer op de fiets en reden terug naar de singels. We hadden helaas maar tijd om naar een makker op de Zijldijk te kijken want we moesten wel aan de finish staan. Daar stonden we gelukkig op tijd en keken weer naar de sliert van mensen die binnen kwamen. De meesten zeer blij dat ze het gehaald hadden maar sommige werden afgevoerd. Het is toch wel een verontrustend gezicht al die brancards, en ehbo-ers. Ze waren helaas voor sommige mensen nodig. Gelukkig kwam onze groep redelijk heel aan. Totaal vermoeid maar ontzettend blij dat ze het gehaald hadden, kwamen ze binnen. Eentje met kramp maar die had nog praatjes voor 10 en ook hij mocht trots zijn op zichzelf. Al met al ook van de andere kant is het een hele leuke ervaring. Het was wel met een beetje een dubbel gevoel, aan de ene kant was ik blij dat ik niet zo’n eind hoefde te lopen en aan de ander kant had ik dit toch ook graag samen met de halve renners willen meemaken. Wie weet!
Het is echt al een tijd geleden dat ik heb geschreven en ik vond dat het weer tijd werd. Dit komt mede omdat ik eindelijk wat te melden heb. En dit gaat over lang rennen en een nat pak. Vorig jaar liepen mijn makkers en ik voor het eerst de Nijmeegse 7 heuvelenloop. 15 kilometer over heuvels en door bossen. Helemaal het einde was het toen en dan ga je voor nog een keer. Dus ook deze keer togen we met hardlopers en fans op naar Nijmegen. Jammer genoeg was het deze keer een heel stuk natter, het is bijna niet droog geweest. Maar goed niet getreurd eerst even genieten van een bakje koffie alvorens we t-shirts en de sleutels van een kluisje gingen halen. Na wat eten en nog een bakje werd het tijd om de jassen en spullen achter te laten en ons klaar te maken voor de loop. Omgekleed en wel liepen we naar het startvlak waar we stonden te wachten en nog maar plaspauze namen. Het was tenslotte nat en van de zenuwen moet je extra. En het is altijd een feest in de dixies.
Om 2 uur was het startschot maar dan moet je niet denken dat je gelijk kan gaan rennen, nee eerst nog een kwartier lopen naar de echte start. Daarna rustig aan lopen, hou je aan je eigen tempo dan kom je er wel. Ik kan wel melden dat het dit jaar een stuk zwaarder was dan vorig jaar. Maar nog steeds net zo’n leuke ervaring. Het heeft zo’n goede sfeer dat vind je niet op veel plekken. Wij doorkachelen naar het 5km punt en dan door naar d volgende. En ik de persoon die volgens mijn ouders beter een wc op de rug kan meenemen moest uiteraard even een pitstop maken. Mijn maatje liep rustig door, ‘Ik haal je wel in’ riep ik haar na. Dat lukte uiteindelijk ook wel, maar dat duurde eventjes. Gelukkig voor ons beiden zijn we nog samen over de streep gekomen. Leeg, moe en nat maar voldaan. Op naar de volgende wedstrijd.
Inmiddels ben ik al weer een week aan het werk en lijkt de vakantie lang geleden. De vakantie begon wel een beetje met pech, ik zou gaan kamperen met de scouts. Nu ging het in de week voorafgaande aan de vakantie al niet lekker. Dus ik had besloten om pas maandag naar Austerlitz te gaan om even bij te komen. Helaas ging ik zondagavond met keelpijn naar bed en werd wakker met een goeie keelontsteking met koorts, kort gezegd ik ben nooit meer op weg gegaan om te kamperen. Pas vrijdag voelde ik me weer een beetje mens. Gelukkig voor mij knapte ik zover op dat ik zelfs onderweg naar Heel weer koffie kon drinken. Met een kraan die ze boven nogal hard hadden aangezet vertrokken mijn familie en ik naar Limburg en kwamen we aan met het zonnetje. Alsof het zo moest zijn. Het huisje waar we in zaten was erg gezellig en voorzien van een piano, wat mijn kleine neefje heel erg gelukkig maakte. We hebben elke dag genoten van zijn muziek. De dagen daarop vulde zich met het ronddwalen in Limburg en het allerleukste van al de Efteling.
Op woensdag besloten we naar de Efteling te gaan, helemaal zin hadden we erin. Bij aankomst in Kaatsheuvel bleek het al heel erg druk te zijn, naar ons idee de drukste dag van het jaar. Maar goed niet getreurd wij waren er ook en we togen eerst maar naar het sprookjesbos. Met open mond stond het jongetje dat dat nog nooit gezien had te kijken. Wij zagen ook dingen die we nog niet gezien hadden, of waren vergeten. Het was in ieder geval erg leuk. Daarna moesten we uiteraard ook in wat attracties. Het Carnaval Festival als eerste, daar stond een enorme rij. Het bleek gelukkig mee te vallen en echt heel erg lang wachten hoefde nergens, gemiddeld een half uurtje. Het was allemaal leuk voor de kleine en voor ons. Villa Volta, Droomvlucht, Fata Morgana en de vliegende Pagode we hebben het allemaal gedaan. Moe maar voldaan keerde we terug naar Limburg voor onze laatste daagjes daar. De laatste week vulde ik mijn tijd met luieren, lezen, scheppen op strand, een speeltuin in Rijnsburg en gewoon getut. En zo kwam het dat ik weer mocht werken, wat ik niet zo heel erg vond. En zo is het al weer een week verder, time flies.
Ondertussen heb ik toch wel een aantal medailles voor de Kippenloop, vanaf het begin loop ik al mee. Een keertje heb ik maar overgeslagen omdat het zo hard regende. Watterig dat weet ik maar goed zo heb ik toch 9 kipjes bij elkaar gesprokkeld. Afgelopen zaterdag was het de 10e editie en ging ik voor de eerste keer van start met de hardloopmakkers. Net als vanouds was het ook nu om kwart voor 8 verzamelen, lekker op tijd beginnen. Het was enigzins frisjes maar heel goed te doen en na de eerste knip gingen we op pad. Een heel klein stukje richting Noordwijk voor de kilometers en dan via de kustversteviging naar de KRB post, waar je altijd koffie en krentenbollen kunt krijgen. En wonder boven wonder hoefde ik niet voor de zekerheid langs een dixie, word ik toch nog volwassen. Dan over het strand naar Wassenaarse Slag, wat redelijk lekker liep vanwege het lage water. Daar aangekomen maar wel een pitstop en een bakje koffie. Daar kan je zo van genieten en zo gingen we weer op pad. Al pratend, lopend, genietend van de omgeving en van het weer liepen we een aardig stuk door.
We liepen door de duinen waar het nog steeds heel goed te doen was, slingerende mensenmassa’s liepen voor en achter ons. De koeien die in een duinpan lagen te rusten keken ons lodderig aan. Ze vroegen zich vast af wat al die gekken aan het doen waren. Die waren dus lekker aan de wandel en liepen richting Panbos waar onze volgende stop zou zijn. Ondanks dat het toch even 10 km is ben je er vrij snel, daar de welbekende pitstop en door naar de kippenpoten. Had ik zelf niet zo’n trek in maar het was fijn om even te zitten en je krentenbolletje op te eten. En dan is het nog maar ong 6 km naar de finish. Ik zat nog vol goede moed en stond te springen om door te lopen, dat deden we gelukkig ook. We liepen langs de weg richting het duin waardoor we naar Katwijk zouden lopen. Verbazingwekkend snel waren we bij de kippensoep, ook niet echt mijn ding maar ze hadden ook bananen. En dan het allerlaatste stukje over de Boulevard naar de Princestraat. Zo moet je s’morgens nog 25 km wandelen en hop met een flits ben je er al weer. In ieder geval heb ik met de hardloopmakkers prima gelopen, en met zulk weer kan je niet anders dan genieten. De afterparty s’avonds was ook erg gezellig. Maar ik moet toch wel bekennen dat het erg fijn was, dat ik helemaal rozig van een superdag mijn bed in mocht counting my blessings and chickenmedals.
Vandaag gingen we traditiegetrouw naar Amsterdam, altijd leuk. Voordat we de auto in stapten kregen we te horen dat het cd-tje met Manuela erop gevonden was. Het jongetje was helemaal blij. “Fijn he, dat de cd gevonden is?” zei hij enthousiast. We vonden het allemaal geweldig, het kon niet op. Het mag gelukkig maar 1x gedraaid worden, dat is de afspraak dus in de auto luisterden we braaf naar Jacques Herb. Overigens een zielig liedje dat waarschijnlijk boven de pet gaat van kleine jongens. We luisterden ook nog naar BZN en Frans Duits en net als deze smartlappen eindigde uiteindelijk ook deze reis samen met de muziek. We stapten op de tram naar de Albert Cuyp die er tot onze grote verrassing niet was, dan maar naar de volgende markt. En wel de Dappermarkt, beter bekend als de plek waar je niet wilt zijn. Het was enorm druk en dat is nog zacht uitgedrukt, het werd een echte smartlap. Maar goed ook hier kwam een eind aan en we liepen richting Waterlooplein. Dat was dichtbij volgens het bordje.
Het bleek na heel lang lopen dat we waarschijnlijk een bord gemist hadden en we kwamen uit op het Rembrandtplein. Even lekker gezeten en op naar de Kalverstraat waar het ook druk was. Wel een heel stuk beter te doen, hier en daar gingen we een winkel in. Maar we kwamen voor Perry Sport. Het kleine meneertje had sandalen gekregen een paar weken terug, en ging toen opeens een hele maat groeien. Te klein dus, zijn tenen hingen over de randen. De vorige keer moest en zou hij zelf kiezen dus nu hadden we hem mee naar boven genomen. Op de vraag of deze leuk waren kregen we een kort knikje en dat was het. Even maatje 30 uitgezocht, gepast en heel snel klaar dus tot onze verbazing. Op naar de Dam waar we heerlijk zaten te kijken naar de drukte om ons heen. Er was daar een duivenman met rijst, de jongen kreeg een handje rijst in zijn handen en daar kwamen de duiven op af. Die pikten nogal dus het was geen daverend succes en de man bleek hier ook nog geld voor te willen vangen. Maar vooruit hij had duiven gezien van het liedje (shalalalie shalalala) die stond namelijk ook op de cd, en in de auto terug wilde hij dat nog even luisteren. Maar gelukkig was de cd even buiten werking het was iets te warm. Thuis kwamen we er pas achter dat ie makkelijk naar z’n iPod had kunnen luisteren die hadden we meegenomen. Kon ie wel 20x naar Manuela luisteren, zonder mee te zingen dan.
Het is al een tijdje Thomas de Trein voor en na, hij vindt het geweldig deze serie. Hij heeft boeken en een treinset met veel treintjes allemaal van Thomas en zijn vriendjes. Dus toen hij een week of 2 geleden op de reclame zag dat je Thomas kon zien in het spoorwegmuseum was hij laaiend enthousiast. Daar wilde hij heen, we hebben geen beloftes gedaan en hij leek het vergeten te zijn. Het was dus een grote verrassing toen hij vanmorgen erachter kwam dat we toch naar Thomas gingen. Al juichend ging hij de trein in, na ongeveer 1 uur rijden met NS trein kwamen we aan in het spoorwegmuseum, we waren omringd door treinen en erg veel jongetjes. Hier en daar een verdwaald meisje maar je kon wel merken wie Thomas eigenlijk het leukste vonden. En uiteraard als je binnenkomt is het eerste wat je zien een hele grote winkel met treintjes, daar ontkom je niet aan. We moesten wel naar binnen, en o jeetje ze hadden Percy en Henry en Skarloey. Helemaal dol, en wat het allerbeste was ze hadden Diesel 10. Tot voor heden wist ik niet precies wie deze trein nu was, ik had wel eens een trein gekocht die Diesel heette. Dat was dus de verkeerde, Diesel 10 is groot en heeft een grijper en een gemene lach want hij is gemeen. Het is maar dat ik het wist, er was geen ontkomen meer aan Diesel 10 moest het worden.
Hierna hoopte mijn zusje en ik eerst even bij te komen met een bak koffie, maar helaas hij moest op de foto met Emily en Duncan geloof ik. Dat maar afgehandeld en door naar buiten, daar stond dus een rij voor een mini-trein waar hij in wilde. En het was zijn dag dus vooruit de koffie werd uitgesteld en wij in de rij staan. Helemaal happy zat ie vooraan in een Thalys, de machinist dus zoals we maar moesten begrijpen. Enthousiast stuurde hij die trein rond alsof het niets was, daarna nog even glijden van een gladde glijbaan waarvan hij bijna werd gelanceerd en eindelijk gunde hij ons het bakje koffie. Hij had zelf ook wel dorst en een beetje honger in een broodje ham zoals ie placht te zeggen. Daarna liepen we langs veel treinen, en op het speelkleed met treintjes kroop ie een heel eind achter Diesel 10 aan. Na veel omzwervingen zijn we nog bij Thomas himself belandt, die reed even weg en de kinderen moesten tellen en hem roepen. Dan zou hij terugkomen, dat deden ze braaf. Het hielp alleen niet zoveel de volwassenen moesten maar helpen, en ja hoor daar kwam hij. Volgens de dikke controleur reed Thomas wel heel langzaam. Volgens hem was er iets aan de hand, en dat was ook zo. Thomas had buikpijn dat kwam door een schoen die in zijn keteltje zat. Moraal van het verhaal, drink niet uit de gracht. Die kleine stond met open mond te kijken en mocht daarna nog op de foto met de dikke controleur en de machinist. Niet lang daarna zijn we maar gauw gevlucht en als laatste kreeg hij nog een MacDonald en toen was het wel genoeg. Hij had een superdag gehad en kon niet kiezen wat nu het leukste was. Dit meldde hij ons al spelende met zijn Diesel 10 en ik moest nog even kijken naar hoe gemeen deze wel niet lachte. Ik kon niet anders dan het met hem eens te zijn, alles was leuk en ja deze trein had inderdaad een geniepig lachje.
Gae je lòòpes? 